Heb jij het ook helemaal gehad met....

​

Het is zondagmiddag, het zonnetje schijnt door het raam op de keukentafel waar jij met je kopje thee je laptop openklapt. Het zijn de eerste lekkere dagen in mei. Je vriendinnen appen of je zometeen een wijntje komt doen op het terras. Je hebt zonet “nee” gezegd. Je voelt je opgejaagd en gestressed. Op jullie MT app zie je dat een aantal van je collega’s aan het werk zijn. Jouw inbox loopt over. Je presentatie is nog niet af en je loopt vreselijk achter met het lezen van belangrijke documenten. Je weet nu dat als je niet bij gaat werken je de hele week zo’n enorme stress gaat hebben. Je bent dan niet bijgelezen, je loopt steeds achter en de mannen zullen zeker ‘on top of the game’ zijn, vreselijk.

Lachend komen je mannelijke collega’s met z’n 4-en de afdeling oplopen. Je hoort flarden van het gesprek wat gaat over hun wekelijkse voetbalavond waar ze gisteravond allemaal bij waren. Het is overduidelijk dat deze voetbalavonden voor de mannen het hoogtepunt van de week zijn. Samen sporten en nog even een biertje aan de bar. Je krijgt ook de indruk dat er best veel zakelijke onderwerpen even losjes worden opgelost op deze avonden. De mannen gaan lachend achter hun bureau zitten. Je voelt een steek van binnen. Ze bedoelen het niet zo, maar toch voel je je buitengesloten. Op dit moment is het weer even zo duidelijk dat jij niet een van hen bent.

Jullie hebben met het MT een bosdag. Het doel: ‘beter samenwerken als team’.  Tijdens de lunchpauze probeer jij een persoonlijk gesprek op gang te krijgen. Elkaar persoonlijk leren kennen, dat vind je ontzettend belangrijk voor een goede samenwerking. Maar de mannen hebben daar niet echt zin in. Hun antwoorden zijn kort. Direct gevolgd door een inhoudelijk gesprek over de aandelenkoersen en de strategie voor de komende 5 jaar van jullie bedrijf. Je neemt niet echt deel aan het gesprek. Je eet je broodje op en besluit even alleen buiten een rondje te wandelen.

Gedreven en vol passie presenteer je jouw visie en nieuwe plannen voor jouw team aan het MT. Jij weet precies hoe je het wilt, hoe je jouw mensen het beste in kunt zetten en ziet helemaal voor je hoe je het beste uit de mensen en jouw team kunt halen. Maar al bij de tweede slide realiseer je je weer dat je collega's allemaal mannen zijn. Je had het kunnen weten: ze buitelen over elkaar heen met kritiek en ongevraagd advies, iedereen lijkt er zijn zegje over te moeten doen. Er is geen oog meer voor jouw constructieve verhaal. Je voelt je klein, verdrietig en moedeloos.​

​

Je zit aan een wijntje met je oud collega. Zij is nu manager bij een ander bedrijf. Jij vertelt teleurgesteld dat je een functie aan jouw neus voorbij hebt zien gaan. Een baan die je heel graag wilde. Jij leek dé ideale kandidaat. Je hebt je alle papieren én de juiste ervaring. Toch heb jij die baan niet gekregen. Je directe mannelijke collega is het geworden. Bij navraag kreeg je te horen dat je inderdaad heel goed gekwalificeerd was. Maar.. dat je mannelijke collega ‘stabieler’ was bevonden. Terwijl je het vertelt, merk je dat je je weer enorm opwindt. Het voelt zo oneerlijk. Ja, je hebt af en toe een emotionele reactie, maar het lijkt wel alsof je daar steeds op wordt afgestraft.

​